söylediğini sandığım şeylerin aslında söylemeni istediğim şeyler olduğunu anladığım andan itibaren sadece bir kere okuyorum cümlelerini

doldurduğumuza inanmadığım boşluklara taktığımız isimler bazen tek hece bazen uzun bi cümle oluyor farkında mısın 

hatta öyle bir inanmazlık durumu var ki , 

bana mı dedin? diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum çoğu zaman.

ama neticede ,

ne kalbe ne de zihne bu kadar yüklenmemek lazım diyerek vazgeçiyorum konuyu uzatmaktan .

adı bi*şey olan, aramızda varolan, gülümseten ve özellikle mevsim kışa döndüğünde iç ısıtan her türlü his öbeğine karşı beslediğim bu şefkat, 

ikimize da yeter. 

yağmur değil mi onu taze tutan ?